Οι σπουδαίες κινηματογραφικές φόρμες δεν χρειάζονται επιτήδευση, ούτε την αοριστολογία της «ποίησης», για να περιγράψουν το άτομο, και την ανθρώπινη κατάστασή του, με φόντο το φως ή το σκοτάδι της Ιστορίας.

Ο Τσαρλς Σουλτς (1922-2000), ο δημιουργός του Σνούπι και του σύμπαντος των Πίνατς, υπήρξε από τους κορυφαίους Αμερικανούς σχεδιαστές κόμικ του 20ού αιώνα. Πέτυχε τη σμίκρυνση της νεύρωσης του ενήλικα περνώντας τη μέσα από το φίλτρο της παιδικής αθωότητας.

Σε ένα ακαθόριστο, οργουελικό μέλλον ένα αόρατο χέρι κάνει πράξη την τελευταία επιθυμία των «μελλοθάνατων»: αυτών που δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να υποδυθούν τον ρόλο του συντρόφου ή του συζύγου. Τούς μεταμορφώνει στο ζώο που έχουν επιλέξει οι ίδιοι ελεύθερα.

Ο Μακμπέθ, το πιο σκοτεινό ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε στη φαντασία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, επανέρχεται στο κινηματογραφικό μας προσκήνιο. Η ομότιτλη ταινία του Τζάστιν Κερζέλ (Αυστραλός σκηνοθέτης που έγινε γνωστός πριν από μερικά χρόνια στα διεθνή φεστιβάλ χάρη στο σκληρά ρεαλιστικό και βίαιο «Snowtown», γύρω από έναν serial killer) προβάλλεται ήδη στις αίθουσες.

Ο «Νόμος της αγοράς», τίτλος που στις μέρες μας φτάνει σαν απειλή στ’ αυτιά μας, είναι μια λιτή γαλλική ταινία, γυρισμένη από τον Στεφάν Μπριζέ. Ο καθημερινός εφιάλτης που ζει ο ήρωάς της φαντάζει σαν κακό όνειρο για εκατομμύρια Ευρωπαίους, που έχουν στηρίξει τη ζωή τους στη σιγουριά της θέσης εργασίας.

Το «Foxcatcher», βραβευμένο για τη σκηνοθεσία του Μπένετ Μίλερ («Capote») στις Κάννες, κινείται παραπλεύρως της βιογραφίας: χρησιμοποιεί τα υπαρκτά πρόσωπα και τα αληθινά γεγονότα ως υλικά για μια κοινωνική αλληγορία γύρω από τη σχέση αφέντη - δούλου.

Xenia είναι ένας τίτλος για το όνειρο δύο νεαρών μπάσταρδων, «Αλβανών που δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ», αλλά και για την ανάμνηση μιας Ελλάδας που κάποτε είχε συνδέσει την εξωστρέφειά της με τη φιλοξενία.

Στο «Χenia» του Πάνου Κούτρα, το ιταλικό τραγούδι των '70s λειτουργεί σαν καταλύτης σε μια ταινία που χρησιμοποιεί το «ψέμα» του μελό και το κιτς για να μιλήσει με ειλικρίνεια για την άγρια χαρά της ζωής, την πεζή αλήθεια και το όνειρο.

Στην ταινία «Στο σπίτι», Σχηματικά, ίσως και αυθαίρετα, θα λέγαμε πως ο Αθανάσιος Καρανικόλας τοποθετεί μια σημερινή εκδοχή του «Προξενιού της Αννας» σε σκηνικό που θυμίζει «Κυνόδοντα».

Αυτό το «έπος» της κατάκτησης της Δύσης δεν σταθμίζεται με κορμιά λευκών που πέφτουν χτυπημένα από ινδιάνικα βέλη, ούτε με μυθικές μονομαχίες πιστολάδων, αλλά με παράπλευρες απώλειες γυναικών.

Ξαναβλέποντας σήμερα την «Αμελί» έχεις λιγότερο θαυμασμό για τη φόρμα της, απολαμβάνεις όμως περισσότερο το απόσταγμά της, την αίσθηση πως η φαντασία, με όπλο της τη σκανδαλιά, μπορεί να επιδιορθώσει τον δυσλειτουργικό μηχανισμό της ζωής και να φέρει την ευτυχία στον κόσμο.

Ο αγαπητός Allu Fun Marx πέθανε... Πριν από 4 μήνες... :-( Σήμερα μαθεύτηκε στα κοινωνικά μέσα

Τώρα Γκοντάρ! Με ένα σύνθημα για τίτλο ξεκινάει το αφιέρωμα-μαμούθ στον Ζαν Λικ Γκοντάρ στην Ταινιοθήκη λίγο πριν από τη σέντρα του Μουντιάλ.

η μετάφραση στα ελληνικά

εδώ ο ήχος

κι εδώ το αρχικό

Το «Είναι» κρεμασμένο στη θηλιά του «Μηδενός». Ο Τέρι Γκίλιαμ, μια δρασκελιά πριν από το αριστούργημά του, γλίστρησε και γκρεμίστηκε στο χάος.

Τα φαντάσματα του γερμνανικού ρομαντισμού μπερδεύονται στους εφιάλτες της νεώτερης Ιστορίας: ο Αδόλφος Χίτλερ αναδύεται σαν Καίσαρας από τον τάφο του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Το φιλμ «Χίτλερ, μια ταινία από τη Γερμανία» αποτελείται από τέσσερα μέρη, όπως και το επικό «Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» του φημισμένου μουσουργού.

Στο «εργαστήριο» του Ρομπέρτο Αντο η κωμωδία προκάλεσε ρήγμα στο πολιτικό αλλά και στο υπαρξιακό δράμα και το παράλογο βγήκε λυτρωτικά στον αφρό της ζωής, σαρώνοντας τις μάσκες του «ορθολογισμού» από την πολιτική

Κοκτέιλ νουάρ και φάρσας από τον Γιάννη Οικονομίδη σε μια ταινία για την ωμότητα της επιβίωσης και την αξιακή μετατόπιση στην εποχή των νεοπληβείων.

Τέσσερα επεισόδια–ενσταντανέ στα οποία αποτυπώνεται το αποτέλεσμα του πιο επιτυχημένου πειράματος πολιτικής και οικονομικής μετάλλαξης: το κομμουνιστικό κόμμα κρατεί τα ηνία του αλόγου που σέρνει το κάρο του καλπάζοντος καπιταλισμού.

Η κινεζική ταινία «Αίσθηση αμαρτίας» είναι απόσταγμα βίας, που προέρχεται από το τεράστιο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ανήσυχης πολιτικής σκέψης, αλλά και σινεφίλ αναφορών. Τέσσερις επιμέρους ιστορίες συνθέτουν ένα σχόλιο για το ανθρώπινο κόστος, που βρίσκεται πίσω από δείκτες που μετρούν οικονομικά θαύματα.

Το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» είναι μια νοσταλγικά μελαγχολική, βαθιά ανθρώπινη και υπαρξιακή ταινία για το όνειρo ενός μελαψού (μη Αρειου) και για «το βάρβαρο σφαγείο που ονομάζεται ανθρωπότητα».

Η Ουκρανία σήμερα δεν είναι μία χώρα· είναι δύο τουλάχιστον.Υπάρχει «ουκρανική» Δύση και «ρωσική» Ανατολή,κάτι πολύ λογικό για ένα λαό του οποίου η εθνογένεση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.Πολύ λογικό για μια χώρα της οποίας τα σύνορα χαράχτηκαν με γνώμονα πολλούς και διάφορους λόγους,έτσι ώστε σήμερα να περιλαμβάνει εδάφη που μέχρι τον Β΄ ΠΠ ήταν πολωνικά ή την έως το 1954 ρωσική Κριμαία η οποία ήταν το δώρο του Νικίτα Χρουστσόφ προς την Ουκρανία για τα 300 χρόνια από την «επανένωση Ρωσίας-Ουκρανίας».

Ας δούμε γυμνό το εμπόρευμα του Λαρς φον Τρίερ. Ο κατά φαντασίαν λογοκριθείς Φον Τρίερ επανέρχεται στο προσκήνιο με το δεύτερο μέρος του «Nymphomaniac». Αλλη μια τρύπα στο νερό, άψογα μελετημένη.

Η φόρμα του Λαρς φον Τρίερ στο "Nymphomaniac" είναι τόσο συμπαγής και προσεγμένη, που, αν δεν είσαι σεμνότυφος και ηθικολόγος, σου δημιουργούνται ενοχές όταν τον κατηγορείς για πορνογραφία. Στο παρελθόν, πάντως, ο Παζολίνι, ο Μπορόβτζικ και ο Οσιμα υπήρξαν τολμηροί, αλλά και πιο ειλικρινείς.