Μήπως ταιριάζει πιο πολύ, ελληνικός δημόσιος διάλογος με τις δύο τελευταίες λέξεις σε « » ;

Τον έκραξε κανείς από το ΣΥΡΙΖΑ, για να δω κάτι;

Σωστός.
ΜΜΕ (η πλειοψηφία των διαδικτυακών συμπεριλαμβάνεται) = ΜουΜούουουΕ
(στην εικόνα βοσκοί, στον ήχο βόϊδα)

Αντί σχολίου στην παραπάνω κάπως θλιβερή συζήτηση ας βάλω τον κατεξοχήν νηφάλιο σχολιαστή του ελληνικού ίντερνετ (και εκείνον που δεν διστάζει να παραδέχεται τα λάθη του :) ): histologion-gr.blogspot.gr/2016/10/remix-2016.html

Κατ' αρχάς για το "Όσο γκάου και να είναι ο Μαδούρο τα "εξεγερμένα κολεγιόπαιδα" είναι ο Εχθρός. Της ανθρωπότητας όχι μόνο της Βενεζουέλας" - επιμένω. Η ανάκτηση της εξουσίας από την ακροδεξιά και τα ευκατάστατα κυριλέ στρώματα της χώρας θα σημάνει καταστάσεις Κολομβίας με ποταμούς αίματος. Τελεία. Θυμάμαι το 1989 και το Καρακάσο. Ο Μαδούρος θα το ρίξει στα βράχια γιατί δεν το έχει, και αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι εφιαλτικό, εφιαλτικότερο απο οτιδήποτε τρέχει τώρα (και με το πετρέλαιο εκεί που είναι δεν θα υπάρξει και καμία ανάκαμψη). Την πολύ λάιτ εκδοχή του τι θα ακολουθήσει τη βλέπουμε στη Βραζιλία μετά το πραξικόπημα. Η ιδέα πως υπάρχει μη-ρεβανσιστική δεξιά εκεί πέρα δεν αντέχει στον ιστορικό έλεγχο. Και φυσικά οι ΗΠΑ στηρίζουν την εκεί ακροδεξιά, σε όλη την Αμερική ισχύει αυτό. Είναι derail αυτό και δεν θα επανέλθω όμως.

Επί της ουσίας τώρα: Ο Μιλόσεβιτς εικάζω πως θα αθωωνόταν *για τα εγκλήματα της γενοκτονίας* και για τους λόγους που αναφέρει ο Michael και για το ότι για το ίδιο έγκλημα το 2007 το ανώτατο διεθνές δικαστήριο είχε απορρίψει την κατηγορία περί συμμετοχής της νέας Γιουγκοσλαβίας σε γενοκτονία στη Βοσνία. Αν η χώρα εν συνόλω δεν το διέπραξε δύσκολα το έχει διαπράξει ο ηγέτης της.
Για τον Σέσελι αρκεί να πω πως ο Σέσελι ήταν λόγω και έργω αρχηγός, αρχηγότατος, ομάδων που διέπραξαν στυγερότατα εγκλήματα, απλά δεν μπορεί να αποδειχθεί εύκολα αυτό στο δικαστήριο για πολλούς λόγους *και το ήξεραν πριν τον παραπέμψουν*.
Η πρώτη παράγραφος μιλάει για το αδίκημα της γενοκτονίας και ακριβώς για ποιο λόγο δεν θα ήταν εύκολη η καταδίκη του για αυτή. Προφανώς θα ήταν ευκολότερη η καταδίκη του για ήσσονες κατηγορίες. Αλλά και για αυτές θα έπρεπε να βρεθούν απευθείας εντολές. Για την δολοφονία του Στάμπολιτς που ήταν κραυγαλέα δική του δουλειά, δεν βρέθηκαν ποτέ επαρκή στοιχεία για να τον καταδικάσουν.
Στο κείμενο του 2006, η πρόθεσή μου ήταν να αντικρούσω δύο εξίσου εσφαλμένα αφηγήματα. Το ένα το αναμασά ο Μπογόπουλος. Δεν έχω πει ποτέ για λίγα "θύματα του δικτάτορα" αν και στο κείμενο του 2006 αμφισβητώ πως μπορεί ο Μιλόσεβιτς καλή τη πίστη να χαρακτηριστεί δικτάτορας.
Στη Γιουγκοσλαβία συνέβη ένας εμφύλιος, στον οποίο η ισχυρότερη δύναμη ήταν η Σερβία. Την κυβέρνηση της Σερβίας την είχε (εκλεγόμενος) ο ΣΜ. Από όλες τις υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις στη Σερβία εκείνη την εποχή ήταν ο λιγότερο εθνικιστής (πλην Πέσιτς), συμφώνησε στο Ντέιτον και δεν επέμενε σε πόλεμο στην Κράινα *παρότι όλη η αντιπολίτευση τον κατηγόρησε για αυτό* και οι Σερβοβόσνιοι τον είχαν καταγγείλει. Αν ηγέτης ης Σερβίας με κάποιον μαγικό τρόπο γινόταν ο Κοστούνιτσα π.χ. εκείνη την εποχή α. ακόμα πόλεμο θα είχαν στην Βοσνία και β. Θα εθεωρείτο statesman όχι υπόδικος σήμερα. Σημειώνω πως ουδέποτε ετέθη σοβαρά θέμα παραπομπής του Τούτζμαν στη Χάγη, παρότι είναι βέβαιο πως ήταν συνσυνωμότης του ΣΜ για την Βοσνία και παρότι ήταν σίγουρα αυτός που διέταξε την εθνοκάθαρση της Κράινα. O Λόρδος Όουεν frchrissakes τον θεωρούσε pragmatic nationalist.
Οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις είναι υποκριτικές ακόμα και όταν αφορούν κανονικούς και αιματοβαμμένους δικτάτορες (βλ. Σαντάμ), δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο. Και να καταδικαζόταν ο Μιλόσεβιτς με καραμπινάτα στοιχεία, και πάλι πρόλογος του Ιράκ θα ήταν η Γιουγκοσλαβία, Τα δε επί τόπου αποτελέσματα των ανθρωπιστικών επεμβάσεων στο Κόσοβο και τη Βοσνία τα καταγράφω νομίζω χωρίς υπερβολές.
Επίσης σημειώνω πως με εγκαλείς επειδή επισημαίνω πως: «δύσκολα θα καταδικαζόταν ο Μιλόσεβιτς στη Χάγη για οτιδήποτε είχε σχέση με γενοκτονία στη Βοσνία και την Κροατία, αν επιζούσε» ενώ παρακάτω παραδέχεται πως η γενοκτονία είναι πράγματι δύσκολο να τεκμηριωθεί :-) (αν και στα νομικά "γενοκτονία" δεν είναι αυτό που εννοούμε οι κανονικοί άνθρωποι με τη λέξη)
Α και το δίπολο "κακοί ιμπεριαλιστές/πανίσχυρη αυτοκρατορία νταρθ βέιντερ – καλοί αντι-ιμπεριαλιστές/επαναστάτες" είναι σίγουρο πως δεν αφορά τον Μιλόσεβιτς, ένας σκοπός του άρθρου είναι να το επισημάνει αυτό! Αφορά τον Μαδούρο όμως ;-)

Ωραία, με καλύπτεις με πολλά απ όσα λες στην απάντησή σου. Επαναλάβω ότι ειλικρινά μου άρεσε το κείμενό σου, και αν έμενα μόνο στο κομμάτι του 2006 δεν θα είχα καμία αντίρηση. Το λέω επειδή κάνοντας κριτική (και μάλιστα πολυλογάδικη, όπως συνηθίζω :-) ) μπορεί να νομίζεις το αντίθετο. Να διευκρινίσω επίσης, επειδή ξαναδιαβάζω τι έγραψα και την αναφορά στο κείμενο του Μπογιόπουλου και κακώς δεν το τόνισα, η τεράστια διαφορά είναι πως εκείνος προσπαθεί κυριολεκτικά να βγάλει αθώο τον Μιλόσεβιτς. Παρόλα αυτά, θα επιμείνω πως χωρίς τις διευκρινίσεις είναι τρομακτικά κοντά σε μια ισορροπία ενός false equivalence, που κατ’ εμέ έχει μια ξεκάθαρη προέλευση στο σκεπτικό σου, που βασικά και εσύ ο ίδιος το παραδέχεσαι: Το μανιχαϊστικό δίπολο που λέγαμε. Πρόσεχε, δεν λέω πως βλέπει τον Μιλόσεβιτς ως τον επαναστάτη απέναντη στους κακούς. Αλλά βλέπεις την ιστορία του ως μοιραία μπλεγμένη στην αράχνη της μεγαλύτερης εικόνας/ιστορίας των κακών. Αφού λες: Και να καταδικαζόταν ο Μιλόσεβιτς με καραμπινάτα στοιχεία, και πάλι πρόλογος του Ιράκ θα ήταν η Γιουγκοσλαβία.

Το πρόβλημα όταν μπλέκεις σε μια τέτοια αφήγηση, και γι’ αυτό επιμένω σε αυτό, είναι πως εφόσον την αποδεχθείς, όλα θα πρέπει να εξηγούνται εντός αυτής. Παγιδεύεσαι, λοιπόν, και δεν μπορείς να κάνεις ούτε μπρος, ούτε πίσω, μόνο να φανατιστείς αρκετά ώστε να πείσεις τον εαυτό σου. Δυστυχώς ισχύει για το 90% του κόσμου στις μέρες, παντού. Για να δώσω ένα σχετικό παράδειγμα με τα ελληνικά δεδομένα, δες το αδιέξοδο του πως έχουν παγιδευτεί εντός της αφήγησής τους οι κομματικά ενταγμένοι στο Σύριζα. Αυτό και μόνο.

Για να επιστρέψω όμως στα της Γιουγκοσλαβίας, αν πρέπει οπωσδήποτε να δεις τον πόλεμο ως συνέχεια μια μεγαλύτερης ιστορίας, μοιραία όλα τα κομμάτια θα πρέπει να κολλάνε ακόμα και με το ζόρι στην αφήγηση. Αλλά ο κόσμος μας είναι τόσο απροσδόκητα τυχαίος που μακάρι να υπήρχε αυτή η μεγαλύτερη αφήγηση. Δεν υπάρχει όμως και γι’ αυτό βλέπουμε αυτό το χάος. Γι’ αυτό, αν και ξέρω πως δεν θα συμφωνήσουμε, θα ήθελα παρόλα αυτά να σε ρωτήσω γιατί βάζει σε εισαγωγικά την «ανθρωπιστική επέμβαση» στα περί του πολέμου; Δεν θα σου ζητούσα να μου αποδείξεις πως έγινε αυτό και εκείνο, όταν τα δικαστήρια δεν βγάζουν άκρη, αν και σε άλλες περιπτώσεις όταν κάτι είναι ηλίου φαηνότερο, κανείς δεν αμφισβητεί το υστερόβουλο της παρέμβασης. Πχ μιας και τις ανέφερες, τις αμερικάνικες παρεμβάσεις στην Λ. Αμερική, που υπάρχουν ως παραδοχή μέχρι και στην ποπ κουλτούρα (δες το Νάρκος του Νέτφλιξ). Μόνο το κίνητρο αν μπορείς να μου δείξεις πως υπάρχει. Αν τον πιάσεις απομονομένα, δεν νομίζω πως θα τα καταφέρεις. Γι’ αυτό λοιπόν έχεις ανάγκη της μεγαλύτερη αφήγηση και εδώ είναι που γίνεται ο χαμός.

Να κλείσω με Βενεζουέλα. Το υπονοούμενο το πέταξα κυρίως για τα «κολαιγιόπεδα». Γιατί αυτό που υποστήριζες ουσιαστικά είναι πως ήταν στημένα από τον νταρθ βέιντερ. Αν επιμένεις σε αυτό, δυστυχώς έχεις διαψευστεί από τις εξελίξεις. Η οικονομική κατάρευση ήταν αληθινή και εξαθλιωτική. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους γιατί πραγματικά πόνεσε και πονάει. Αναφορικά για το αν θα έχουμε σφαγές, όμως, αν πάρουν ξανά την εξουσία οι δεξιοί, αυτό δεν το ξέρω. Από τη μια δεν μου αρέσει αυτή η λογική της πρόβλεψης σε βαθμό ΤΙΝΑ, που όλοι χρησιμοποιούν όταν τους συμφέρει. Να χαίρεσαι που έχεις εμένα και σε γαμάω, γαιτί ο απέναντι θα ήταν πολύ πιο σκληρός. Και ποιος δεν το λέει αυτές τις μέρες. Ξανά για να το μεταφράσω σε ελληνικό παράδειγμα, συνεχώς ο σύριζα. Αλλά από την άλλη κάποτε ήμουν αφελής αρκετά να πιστέψω στην αραβική άνοιξη. Ποια δημοκρατία και τι να πούμε στα θύματα. Γι’ αυτό μπορεί να έχεις δίκιο.