Being fit now indexes class. Today, being unhealthy functions as a hallmark of the poor’s cupidity the same way working-class sexual mores were viewed in the 19th century. Both lines of thinking assert that the lower classes cannot control themselves, so they deserve exactly what they have and nothing more. No need, then, for higher wages or subsidized health care, the poor will waste it on cigarettes and cheeseburgers.

Numbers tell a story, ή μάλλον stories. Αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Καλές γιορτές.

Εδώ ας επιχειρήσουμε ένα (εγνωσμένο) διανοητικό άλμα από το local στο global: στο βαθμό που το πρόβλημα Ιταλία παραπέμπει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) στο πρόβλημα Ευρώπη, είναι το πρόβλημα μιας κοινωνίας σε κρίση όχι γιατί είναι φτωχή, αλλά γιατί είναι σχετικώς πλούσια. Δεν πρόκειται για την κρίση της φτωχής ανατολικής Ευρώπης ούτε, πολύ περισσότερο, για την κρίση άλλων φτωχών περιοχών του πλανήτη. Η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου και του μεσογειακού Νότου, είναι μια ευημερούσα κοινωνία σε κρίση,...

So rather than riot, cry in a safe space, or move to Canada, the adults in the liberal room should raise the question of whether it was a good idea to abandon an economic-based analysis of social ills in favor of an ethnic-based view of the country that old-time liberals would have found repugnant. But if liberals don’t want to follow my advice, I can assure them we conservatives will be discussing this when we do our own self-assessment.

(...) ο αλλόκοτος Τραμπ εξελέγη με την «αντισυστημική ψήφο», αλλά το μακράν πιθανότερο είναι πως θα απογοητεύσει τους ίδιους τους ψηφοφόρους και εντολείς του, με τον ίδιο τρόπο που ο Ομπάμα ματαίωσε την «ψήφο της ελπίδας». Κάτι το οποίο θα υπονομεύσει εν τέλει το ίδιο το εγχείρημα της όποιας «αντισυστημικότητας». (...)

Διαυγές και χρήσιμο κείμενο, συνοπτικό αλλά περιεκτικό: "η υπόσχεση των υπολογιστών ως εργαλείων για την ανθρώπινη απελευθέρωση δεν μπορεί να υποστηριχθεί πια εκ του αποτελέσματος. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν δράσει τελικά ως τώρα έτσι ώστε να μας παγιδεύσουν, ως ανθρωπότητα και ως πολίτες, σε μια πιο απλοϊκή και παραμορφωμένη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω μας."

"Power determines what gets to count as knowledge and what kind of interpretation attains authority as the dominant interpretation. Power procures the knowledge, which supports its purposes, while it ignores or suppresses that knowledge which does not serve it"

Αυτή είναι η ανοικτή επιστολή του εκδότη του ThePressProject, Κώστα Εφήμερου, που απευθύνεται στους αναγνώστες και στα μέλη των 1101. Σας παρακαλούμε για την κοινοποίησή της.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που τέτοιες ιδέες λέγονται στα σοβαρά, και μάλιστα από associate professor of strategy, economics, ethics and public policy at Georgetown University...

Η κινέζικη, οπότε και η παγκόσμια, οικονομία κάθονται πάνω σε ένα βαρέλι δυναμίτη:

"Τhe typical investment does not pay back. Unless China shifts to fewer and higher-quality investments, it is headed for an infrastructure-led financial crisis ... as China's economy slows down, the government is ramping up infrastructure spending once again"

Όμως ο ιδεασμός ότι ιδεολογία έχουνε μόνον οι αιθεροβάμονες κι ανεύθυνοι αριστεροί επεκτείνεται και παραπέρα. Για παράδειγμα, ο Α βωμολοχεί με στόχο τον Β. Με τι έχουμε να κάνουμε; Με καυστική σάτιρα πνευματώδους αστού ή με χονδροειδή κνίτικη χυδαιότητα; Άλλο παράδειγμα: ηθοποιός κατακεραυνώνει τους κυβερνώντες. Παρρησία ενός καλλιτέχνη που αγωνιά για την πατρίδα του ή τζάμπα λαϊκισμός αριστερού θρασιμιού; Τρίτο παράδειγμα, κάποιος σκιτσογραφεί τον Χ ως φονιά ή μαστροπό ή την Ψ ως πόρνη ή ως...

Aυτό που πρέσβευε ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό στο οποίο μεταλλάχθηκε και μεταλλάσσεται - και αυτό που πρέσβευε το Unfollow και αυτό στο οποίο μεταλλάχθηκε και μεταλλάσσεται: (...) μαρτυρούν ένα πρόβλημα θεμελιακό για κάθε είδους συλλογική αριστερή πορεία, όχι μόνο σε σύγκρουση με έναν κόσμο που λειτουργεί δεξιά, αλλά και ένα πρόβλημα θεμελιακό για κάθε είδους συλλογική αριστερή πορεία όταν συγκρούεται με τον εαυτό του καθενός μας, που μπορεί να σκέφτεται και να μιλάει αριστερά, μα στα οριακά ζητήματα που...

Το ερώτημα επομένως είναι: μπορεί να γεφυρωθεί η Ιστορία με τη δημόσια Ιστορία; Στις δημόσιες αναφορές στην Ιστορία υπεισέρχονται ζητήματα ηθικής, παραδειγματισμού, συναισθήματος που δεν έχουν θέση στην Ιστορία των ιστορικών.

Ως εδώ αποδεκτά. Δεν μιλάς με τον ίδιο τρόπο στα πανεπιστημιακά και στα δημόσια ακροατήρια.

Από το σημείο όμως αυτό έως την επικίνδυνη ασυναρτησία υπάρχει απόσταση. Αναφέρομαι στον λόγο του υφυπουργού Παιδείας Θεοδόση Πελεγρίνη στην επετειακή συζήτηση για τη Γενοκτονία...

Κάπως παλιούτσικο αλλά έχει ενδιαφέρον.

Τον μανδύα που κάνει αόρατες τις προτάσεις εκ της κριτικής Διαφωτιστικής παράδοσης, δηλαδή και εκ της Αριστεράς - με τους κλασικούς της κοινωνικούς και φιλοσοφικούς προσδιορισμούς -, συνήθως τον κομίζει το νέο μανδαρινάτο, κυρίως των ΗΠΑ - Βρετανίας· αυτή τη φορά ανέλαβαν curators της εικαστικής avant-garde. Ως άλλοι Χάρυ Πότερ πασπάλισαν τον αόρατο μανδύα και με μαγική οριενταλιστική σκόνη, και ιδού, θαύμα: η Ελλάδα του 2017 ως νέα Αραβία, περιμένει τον Λώρενς της να την «απελευθερώσει».

Χαμός, σοκ (!!!!!), κλπ κλπ κλπ...

[...] Ζούμε σε καιρούς πολιτικά παράδοξους. Ενώ όλοι (ή σχεδόν όλοι) ξέρουν ότι οι μεγάλες κρίσεις, αυτές που πρέπει να αντιμετωπισθούν πολιτικά, είναι παγκόσμιας φύσης, εντούτοις δεν δίνονται καθόλου κατάλληλες απαντήσεις [...]
Παράδοξο αν όχι τραγικό είναι το γεγονός, ότι ειδικά εκείνοι που προβάλλουν τη δικαιοσύνη ως αρχή τους, αντιμετωπίζουν τις πιο μεγάλες δυσκολίες εν όψει της εισβολής του μεγάλου ζητήματος της παγκόσμιας δικαιοσύνης στον εθνικό τους μικρόκοσμο. Δεν κατανόησαν τα σημεία...

Ακριβώς επειδή οι θεωρίες του δεξιού κινήματος των ταυτοτιστών έχουν σημαντικές αλληλοεπικαλύψεις με αριστερές απόψεις και στάσεις για τον καπιταλισμό, για την παγκοσμιοποίηση, για την ηγεμονία των ΗΠΑ, για την «ψηφιακή επανάσταση» και για την πολιτιστική βιομηχανία, είναι απαραίτητο, υπό το πρίσμα του Διαφωτισμού, να αναδιατυπωθεί το εγχείρημα της Αριστεράς: ως εγχείρημα πανανθρώπινο, οικουμενικό, με σαφή συνείδηση ότι σήμερα, αύριο και μεθαύριο, μια αριστερή πολιτική πρέπει να ενδιαφέρεται όχι...

The establishment’s view that there is no crisis in the system is leading to surprising election results for mainstream parties.

The assumption is that France wants to regulate Islamic attire because the French are fundamentally biased against their Muslim minority. The French are frightened of the “Other.” ... In reality, the Islamic veil has a history in France.

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ, χάρηκα που ο Τραβέρσο λέει τα ίδια με μένα :) Τώρα και στα ελληνικά. Άντε, καλό φθινόπωρο!

The evolution of swimming costumes in Muslim societies has been linked to two main factors: the rise of political Islam and the urbanization of Muslim societies. (...)

God forbid if a Muslim woman opted to wear a bikini. That alone would label her simply as a whore. (...)

The burkini sums up some Muslim women’s struggle to please themselves, their societies, and their perceptions of Islam.

Burkini-wearing women and their supporters, however, cannot confront Islamophobia without addressing...

(...) Δεν υπάρχουν υποχρεωτικές συγκινήσεις, ο καθένας συγκινείται με αυτά που τον συγκινούν. Ίσως λοιπόν είναι καλύτερα να αφήνουμε ήσυχες τις συγκινήσεις που δε μπορούμε να νιώσουμε και να ασχολούμαστε με εκείνες που γεμίζουν εμάς τους ίδιους.

Το δοκίμιο του Όργουελ θεωρείται κλασικό